Bir memlekette adalet terazisi şaşarsa, sülalesi rahat olanlar, halkın omzuna basarak yükselir. Sülalesi rahat olan, kriz kelimesini haber bülteninden öğrenir. Ay sonunu nasıl getireceğini düşünmez, çünkü onun için her ay zaten “başarı hikayesi”dir. Sokakta yürürken halkın derdiyle temas etmez; çünkü sokağı sadece konvoyla geçer, dertleri ise danışman filtreli bir Google araması kadar uzaktadır.
Bu ülkede birileri sabah işe gitmek için dolmuş sırasına girerken, ötekiler sabah uyanınca ilk iş hisse senedi portföyünü kontrol eder. Biri çocuğuna ayakkabı alamaz, öteki çocuklarını özel jetle okula yollar. Aradaki uçurum, sadece ekonomik değil, ahlaki de…
Bugün Türkiye’de siyaset artık bir “sülale sigortası” gibi işliyor. Bir makam bulunur, bir koltuk ayarlanır, liyakat aranmaz çünkü soyad yeterlidir. Dün “bizden biri” diye tanıtılanlar, bugün “bizim paramızı” yiyenlere dönüşürken, halk hâlâ sabır taşı olmaya devam ediyor.
Sülalesi rahat olanın vergi borcu silinir, cezası affedilir. Ama vatandaşa gelince: bir gecikme faizi, bir haciz, bir tehdit… Bu çifte standarda ses çıkaranların sesi bastırılır; çünkü memleketin mikrofonları, artık sadece yukarıya dönük çalışıyor.
Sülalesi Rahat Olanlar
Türkiye’nin en büyük sorunu ekonomi, adalet, eğitim değil aslında. Bu sorunların çözülmemesinin ardındaki asıl mesele: rahat sülaleler düzeni. Bu düzen yıkılmadan, ne adalet gelir bu memlekete, ne refah, ne huzur.
Unutmayın: Halk uyanırsa, sülaleler de sıradanlaşır. Çünkü gerçek demokrasi, sadece sandıkta değil, sokakta da eşitliktir.
