8 Mart, kadınların günü. Darp edilen, işkenceye, tacize, göz ucuyla bakmaya, küfüre, ağız dolusu geviş getirmeye maruz kalan kadınların günü… 8 Mart Dünya Kadınlar Günü…
Türkiye’de son 65 günde 67 kadın cinayeti işlendi. Çoğunun adını bile duymadık. Duyduklarımız için kimimiz ses çıkardı, kimimiz çeşitli bahaneler aradı. Kimimiz televizyonun sesini açtı, kimimiz televiyonu kapattı.
Bu ülkede kadınların arka sokaklardan yalnız geçememesini, taksiye binememesini, şort ya da etek giyerken iki kez düşünmesine yol açtık. Bu ülkede sokak ortasında kadınların dayak yemesini izledik hem de gündüz vakti. Bu ülkede öldürülen kadınların çığlıklarına kulaklarımız kapadık.
Yeri geldi onları sırtlarından bıçakladık, saçlarından tutup yerlerde sürükledik, çocukların gözlerinin önünde tekmeledik. Sosyal yaşama katmaya çalıştığımız zaman ise bunu lütufmuş gibi sunduk. Mecliste, partide, dernekte vb. yerlerde yüzde bilmem kaç kadın olacak dedik. Biz kimiz ki bunu belirleyebiliyoruz? Biz kimiz ki kadınlara kota koyuyoruz?
Atatürk, dünyada ilk kez seçme ve seçilme hakkını Türkiye’de kadınlara vermedi mi? 77 yıl önce… Ülke 77 senede 777 sene geriye gitti. Gitmeye devam ediyor.
Kadınlara kota koyanlar, şiddeti meşrulaştıranlar, erkeklik onurunu savunanlar, kadınlara ‘hayır’ deme şansı bırakmayanlar, kadınların ‘olmaz’ cevabını kabul etmeyenler… Sizlerin değil ama diğer herkesin 8 Mart Dünya Kadınlar Günü kutlu ve umutlu olsun.
